مهدی حاجی وند ـ راه یافته به جشنواره «ما می توانیم»؛ عکاسی یعنی چشم سوم

تاریخ ارسال : 1391/11/03

مهدی حاجی وند عکاس تهرانی آغاز فعالیت هنری خود را اینگونه بیان می کند: «عکاسی را سال 84 با یک دوربین دیجیتال یک مگاپیکسلی که برای برادرم بود و همیشه برای داشتنش دعوا می کردیم شروع کردم. در یک سال 4 هزار عکس گرفتم. سال بعد با یک دوربین 2مگا پیکسلی که هر از گاهی از دوستانم به سختی قرض می گرفتم عکاسی کردم تا این که سال 85 در خانه عکاسان دوره عکاسی رو گذروندم. اولین عکاسی خبری را در سانحه تاسف برانگیز سقوط هواپیمای c130 انجام دادم که اتفاقا باتوم و کتک هم خوردم.»
وی دانش آموخته دوره عكاسي در خانه عكاسان ايران است و در حال حاضر عضو انجمن عکاسان ایران، انجمن عکاسان مطبوعات و انجمن عکاسان نگاه می باشد.حاجی وند در 9 سال فعالیت عکاسی خود با روزنامه ها و مجله های مختلف از جمله خبرگزاری مهر، روزنامه دنیای اقتصاد، جهان صنعت، مجله مهندسی زیرساختها و مجله بازار و سرمایه به عنوان عکاس همکاری داشته و تاکنون به مرحله پایانی بیش از 35 جشنواره عکس راه یافته است.  هم اکنون حاجی وند در ششمین جشنواره عکس «ما می توانیم» شرکت کرده است. به همین بهانه با وی به گفتگو نشستیم.
انگیزه شما برای حضور و شرکت در ششمین جشنواره عکس «ما می توانیم» چیست؟
به تصویر کشیدن گوشه ای از توانمندیهای کشورمان و قاب کردن لحظه ای از توانمندیها و تلاش مردم و کشور همیشه عزیزمان ایران.
یک عکس خوب چه مشخصاتی باید داشته باشد؟
روایی، سادگی، کادربندی مناسب، بدور بودن از حواشی اضافی و دارا بودن مشخصه های بصری مناسب از جمله مشخصات یک عکس خوب است. یک فریم یا مجموعه عکس وقتی موفق است که منظور، مقصود و هدف و انگیزه عکاس در بیان و قاب کردن و به تصویر کشیدن لحظه را با زمانی کم به مخاطب انتقال بدهد.
داوری عکس باید چگونه باشد و به نظر شما داوران باید به چه نکاتی توجه کنند؟
آنچه از معنای واژه داوری بر می آید قضاوت است. یک داوری و قضاوت درست دارای مشخصه های است. کسی که کار داوری و قضاورت را انجام می دهد هم باید دارای یک سری ویژگی ها باشد؛ که داستان داوری و داور در عکاسی هم از این موضوع جدا نیست. علاوه بر رعایت انصاف و حق و حقوق عکاسان، یک داور عکس می بایست درک درست و مناسبی از موضوع فراخوان و جشنواره و انتخاب داشته باشد. از دخالت برداشتها و نگاه های خاص فردی و شخصی دوری کند. همه جانبه نگری هم یکی دیگر از موضوعات داوری عکسها است. در برخی موارد و شرایط عکس ها می بایست نسبت به یک ایده آل و نقطه اوج و انتظار سنجیده و داوری شوند و در برخی موارد این مقایسه باید نسبت به سایر آثار ارسالی باشد.
با توجه به موضوع جشنواره به نظر شما بیان این موضوعات در قالب عکس آیا در روند پیشرفت و توسعه جامعه تأثیرگذار است؟
به طور حتم همین طور است. اگر به بار روانی و معنایی واژه «ما می توانیم» دقت کنیم. انرژی، پویایی، پیشرفت و حرکت رو به جلو از این واژه در ذهن ایجاد می شود. جدای از این موضوع، آثاری که از دل عکس های ارسالی در قالب نمایشگاه پیشکش دید مخاطب می شود گوشه ای از توانمندیهای بزرگ ایران و مردم عزیز کشورمان است. به رخ کشیدن این قدرت و توانمندی رسالتی است بس بزرگ که وظیفه جامعه عکاسی را در قاب کردن، نمایاندن و ایجاد انگیزه در مردم دو چندان می کند.
در عکس خود به دنبال اغنای چه حسی در مخاطبتان هستید؟ انتظار شما از مخاطب پس از مواجهه با عکستان چیست؟
عکس من تنها گوشه ای از توانمندیهای مردم این مرز و بوم را برای مردم عزیزمان قاب کرده و به نمایش می گذارد. مردمی که هر چه داریم به برکت تلاش و انگیزه آنها با وجود برخی مشکلات است. مردمی که دستهایی بوسیدنی دارند؛ و این یعنی بالاترین نعمت و حس درونی. در خصوص انتظار از مخاطب هم باید بگویم پشت هر لحظه و موضوعی که توسط عکاس ثبت شده، تفکر و نگاهی وجود دارد که به نظر می رسد ساده نگذشتن از کنار آن مهمترین توقع هر عکاس است.
چه شد که حرفه عکاسی را دنبال کردید؟ چه چیزی شما را جذب هنر عکاسی کرد؟
عکاسی یعنی چشم سوم. بنظرم کسانی که عکاسی می کنند یا به عکس توجه ویژه دارند یا موضوع عکاسی را دنبال می کنند، موهبتی به عنوان چشم سوم دارند، یعنی یک چشم بیشتر از بقیه انسانها. کسی که بیشتر و بهتر ببیند بیشتر درک می کند، بیشتر اندیشه و تفکر می کند، منطقی تر تصمیم می گیرد و رفتار می کند و زندگی آرمانی دارد و هستی یعنی همین چیزها.
عکاس خوب از نظر شما باید چه مشخصاتی داشته باشد؟ و باید چه نکاتی را رعایت کند؟
با بهره گیری از تصویری که ثبت کرده در کوتاه ترین زمان نزدیکترین هدف، مقصود، منظور و نگاه را به مخاطب انتقال بدهد. افزون بر این عکس او از زیبایی و سادگی و نظم و گاهی بی نظمی های بصری و هندسی هم برخوردار باشد. عکاس به نظر من مثل سرباز در میدان جنگ است. باید هدف و استراتژی داشته باشد. از قبل به موضوع و اتفاقات و پیش نیازها و پیش زمینه ها فکر کند. برای هر لحظه و هر اتفاق قابل و غیرقابل پیش بینی آماده باشد. یک عکاس اگر در مقابله با سوژه از تجهیزات کافی برخوردار نباشد و قبل از آن تجهیزات خودش را چک نکرده باشد مثل یک سرباز در میدان جنگ می ماند که در لحظه حساس مثلا تیر در تفنگ نداشته باشد، آن وقت خودتان بهتر می دانید چه می شود. یک عکاس همچنین گاهی نماینده مخاطب و مردم یک جامعه است؛ به این سادگی نیست که از کنار سوژه به راحتی رد شود و به برخی مسائل بی توجه باشد. نکته دیگر این که عکاسی یک مهارت است مثل دوچرخه سواری. یک عکاس افزون بر این که باید از دانش عکاسی برخوردار باشد باید تجربه و مهارت عکاسی را هم در شرایط و موارد مختلف در مقابله با سوژه بدست بیاورد.
ضرورت برگزاری جشنواره عکس «ما می توانیم» از دیدگاه شما چیست؟
به تصویر کشیدن گوشه هایی از توانمندی و استعداد این خاک و مردمان پاک و دوست داشتنی آن و ایجاد انگیزه و دمیدن روح امید، طراوت، شادابی و تلاش و پشتکار در مردم به ویژه جوانان از مهمترین دستاوردهای این جشنواره است.
به نظر شما جشنواره عکس ما می توانیم چگونه برگزار شود بهتر و تأثیر گذارتر است؟
با توجه به تجربه شش ساله در برگزاری این جشنواره به نظر می رسد شیوه برگزاری جشنواره مشکلات بزرگ و غیرقابل چشم پوشی نداشته باشد؛ اما به نظر می رسد در بعد اطلاع رسانی و انعکاس اخبار و شرایط پیش، حین و پس از برگزاری این جشنواره نیاز به کار بیشتری احساس می شود.
پیشنهادات و انتقادات شما به مسئولان برگزار کننده جشنواره چیست؟
با توجه به این که برخی از موضوعات این جشنواره انعکاس تلاش و موفقیتهای مردم کشورمان در زمینه های مختلف مثلا در فناوریهای نفتی، پتروشیمی، نیروگاهی، بنادر، مراکز تحقیقاتی و ... است، بهتر است شرایطی از جمله برگزاری تورهای عکاسی یا دادن مجوز برای عکاسان فراهم شود تا در این زمینه شاهد ثبت و به تصویر کشیدن آثار بهتری از تلاشها و موفقیتهای مردم کشورمان باشیم. همچنین موضوع اطلاع رسانی بهتر هم نباید از قلم بندازیم.
چه مشکلاتی پیش روی عکاسان است؟
تجهیزات گران قیمت عکاسی و هزینه های تهیه این تجهیزات یکی از مشکلات عکاسان است که بنظرم با تشکیل تعاونی و دادن وام های قرض الحسنه می شود این مشکل را تا حد زیادی به راحتی برای عکاسان حل کرد. داشتن مجوزهای لازم برای عکاسی به ویژه عکاسی مستند اجتماعی هم یکی از مشکلات است. حق کپی رایت هم که متاسفانه خیلی معنایی به ویژه در عکاسی نداره. برخی موارد هم حق التصویر و جایزه عکاسان در برگزاری مسابقات و جشنواره ها نادیده گرفته می شود. همچنین مرکزی برای استعدادیابی و کشف استعداد عکاسی در کشور نیست. جشنواره ها هم خیلی هدفمند برگزار نمی شود. البته نباید از خیلی مزیتها و حمایتهای حال حاضر هم به سادگی گذشت.
شما اگر در جشنواره عکس ما می توانیم جزو برگزیدگان شوید انتظار دارید بعد از اتمام جشنواره چه اتفاقی رخ دهد تا سطح هنر شما ارتقاء یابد؟
این گونه جشنواره ها باید پلی و بهانه ای باشند برای ایجاد ارتباط میان عکاسان، جامعه و برگزار کننده ها. یادم می آید در یکی از کلاس های عکاسی خبری، مرحوم بهمن جلالی را استاد خطاب کردم و در جواب به من گفت: استاد یعنی همه چیز تمام. وقتی احساس کردی استاد شدی رو به قبله دراز بکش و یه پارچه سفید روی خودت بکش و ... . آدمی در همه زمینه ها به خصوص عکاسی نیاز به بروز رسانی اطلاعات و اخبار و آگهی خودش دارد و احساس شاگردی یعنی زنده بودن، پویایی و قدم رو به جلو برداشتن. پس نباید از این ارتباط که تبادل نظر و اطلاعات رو در پی دارد غافل شد.
انتظار شما از حوزه هنری چیست؟
خانه عکاسان که زیرمجموعه این سازمان است، واقعاً خانه ای باشد برای عکاسان. شاید نیاز به ایجاد صندوقی برای عکاسان برای گرفتن وام جهت خرید تجهیزات عکاسی خیلی احساس می شود. نیاز به گرفتن مجوز. حمایت از جامعه عکاسی و عکاسان. پیگیری مطالبات و حق کپی رایت.
نگاهی کوتاه به فعالیت و افتخارات مهدی حاجی وند
عکاس برتر سومین مسابقه عکاسی از سفره های حسینی
عکس برتر دومین مسابقه عکس سفره های افطار
رتبه دوم بخش رسانه چهارمین جشنواره عکس دوربین دات نت
رتبه سوم سومین جشنواره عکس ما می توانیم
نقد برتر هفتمین مسابقه نقد عکس کانون عکس مشهد
عکس تقدیر شده جشنواره یزد پیکچرز
رتبه سوم دومین سوگواره عکس عاشورایی به روایت محرم 1433
رتبه دوم - بخش آیین و مذهب، هفتمین جشنواره عکس خبری دوربین.نت
و ...
نمایشگاه گروهی عکس:
نمایشگاه گروهی رمضان کچی اورن آنکارا رمضان 91
"هرم سرد"، نمایشگاه گروهی انجمن عکاسان نگاه
پنجمین نمایشگاه گروهی انجمن عکاسان نگاه
شیراز شهر بی مثال
سفره های افطار – نمایشگاه بین المللی قرآن
نمایشگاه عکس سفره های افطار