جشنواره‌های بین المللی تئاتر به دنبال موضوعاتی غیر واقع از ایران هستند
تاریخ ارسال : 1395/03/26
نمایش‌هایی که به دنبال سیاه نمایی از واقعیت های ایران باشند در جشنواره‌های تئاتر بین المللی از جایگاه بالایی برخوردارند.
سیروس همتی( کارگردان و بازیگر تئاتر)// تئاتر، سینما یا تلویزیون شاخه های جدا از هم نیستند وفرقی نمی‌کند که در کدام عرصه فعالیت کنم. تنها چیزی که برای من مهم است بازیگری است و اینکه بتوانم در ژانرهای مخلتف کار کنم.
شاید خیلی‌ها تئاتر را نقطه‌ای برای پرش خود به عرصه سینما بدانند ولی برای من و طیف کثیری از هنرمندان دیگر که سال‌ها در این عرصه خاک صحنه خوردند عشق به تئاتر هیچ وقت برایمان تمامی ندارد و هر اجرا که به روی صحنه می رویم، انگار چیزهای جدیدتری را یاد می گیریم.
زنده بودن این هنر و بازی روبروی مخاطب همواره برای من سرشار از درس است. درسی که با بازخوردهای مخاطبان به من منتقل می‌شود و من را نسبت به ایرادات و نقاط قوت خودم آگاه می‌کند.
حتی تجربه بازی در سینما و تلویزیون هم ذره ای نتوانست من را نسبت به صحنه تئاتر مأیوس کند و روز به روز که می‌گذرد می‌فهمم که چقدر به این هنر عشق دارم.
چون فقط عشق می‌تواند با این همه مشکلات مالی و و شرایط بد سالن‌های اجرا من را در این عرصه نگه دارد مگر نه مثل خیلی از دوستان دیگر که به دنبال پول و شهرت بودند بعد از مدتی به سراغ سینما وتلویزیون می رفتم.
حال باید گفت هنر تئاتر که سبقۀ طولانی دارد و خاستگاه بسیاری از هنرمندان مطرح تلویزیون و سینما بوده است باید بیش از پیش توسط مسئولان فرهنگی و هنری مورد حمایت قرار بگیرد و این حمایت‌ها از جنبۀ لسانی خارج شود و رنگ عمل به خود بگیرد.
نکته‌ای که متأسفانه قبل و بعد از هر دولتی بسیاری از مسئولان سعی دارند تا تأیید یا نقد هنرمندان را در خصوص سیاست‌های خود داشته باشند و هیچ‌کس بعد از آن به فکر نظرهنرمندان نیست.
توصیه ای که بنده در این خصوص به مسئولان تئاتر دارم، این است که به اهالی تئاتر به چشم دلسوزان خود نگاه کنند و نگرش آنهایی که در قالب کارهایشان توجه به انحرافات فرهنگی دارند را به حساب توهین و سیاه‌نمایی نگذارند.
باید گفت که هنرمند تئاتر همیشه به دلیل نگرش موشکافانه خود خواستار متوجه کردن مسئولان فرهنگی و هنری به برخی از انحرافات و معضلات اجتماعی هست که توقع می‌رود با درایت و تدبیر مدیریتی این مسائل حل شود.
البته این محدویت‌ها در اجراهایی که برای خارج از کشور انتخاب می‌شود باید به مراتب بیشتر باشد چون کاری که به نمایندگی از ایران در کشوری دیگر به اجرا در می‌آید باید در خود شایستگی‌هایی را داشته باشد و معرف فرهنگ ما باشد.
اجرای نمایش‌های آئینی، پرده خوانی، نقالی و قصه‌هایی که بر آمده از داستان‌های اساطیری است به نوعی معرف تاریخ هنر ما است و باعث می شود تا مردم جهان با فرهنگ و ویژگی‌های دینی کشورمان آشنا شوند.
هچنین نوع بازی و شرایط اجرای این نمایش‌ها باید به گونه‌ای باشد تا کمتر از کلمات استفاده شود و بیشتر مبتنی بر ارتباطات غیر کلامی باشد تا مخاطبان بومی در درک آن دچار مشکل نشوند.
اجرای نمایشنامه‌های خارجی در کشورهای دیگر که به مراتب در نوع بیان، طراحی و چهره پردازی بسیار بهتر از ما هستند به نوعی زیره به کرمان بردن است.
البته یک نکته‌ای که در این میان وجود دارد این است که مسئولان فرهنگی کشورهای دیگر هم راستا با سیاست های مسئولان سیاسی خود حرکت می‌کنند و اگر نمایشی توسط یک هنرمند همسو با اهداف آن ها تولید شده باشد راحت تر مورد حمایت قرار می گیرد و به آن سالن می دهند. حتی این مهم در جشنواره‌های آنها هم به وفور دیده می شود و گروه‌هایی بیشترین درصد کسب رتبه را دارند که به سیاه‌نمایی از واقعیت های ایران پرداخته باشند. این نگرش‌های سیاسی که در کارهای فرهنگی وجود دارد باعث شده تا روز به روز مراودات فرهنگی ما با کشورهای دیگر کمتر شود و در جشنواره‌های داخلی نتوانیم از حضور گروه‌های معتبر بین المللی استفاده کنیم.
به زعم بنده در جشنواره ها موضوعات نباید تنها دلیل ورود اثر به جشنواره باشد بلکه کیفیت آثار نیز مهم است. مثلاً صرف اینکه نمایشی در حیطه تئاتر مقاومت است یا اثری در زمره آثار آئینی سنتی است، نباید دلیل ورود آنها به جشنواره تئاتر مقاومت یا جشنواره تئاتر آئینی سنتی باشد بلکه باید از لحاظ کیفی نیز آن اثربه طور کامل ارزیابی شود.
برای اطلاع ازمهمترین اخبار جشنواره ها و محافل حوزه هنری ما را در کانال تلگرامی دنبال کنید.