موسی بیدج: دیگر هیچ شاگردی در استاد ذوب نمی‌شود
تاریخ ارسال : 1395/05/04
موسی بیدج معتقد است یكی از اساتید شاعران امروز، اینترنت است و دیگر هیچ شاگردی در استاد ذوب نمی‌شود.
به گزارش روابط عمومی مرکز محافل و جشنواره های حوزه هنری، موسی بیدج شاعر و مترجم ادبیات عرب با بیان اینكه من هم جوان هستم، اظهار كرد: آخرین نوشته من درباره این است كه اگر بزرگ شوم، می‌خواهم چه كاره شوم و به همین دلیل فكر می كنم من هم جوان هستم.
وی ادامه داد: قرار نیست ما هر روز راه جدیدی برویم، راه جدید وجود ندارد، شما در جهانی اول و آخر بسته دور می‌زنید و اول و آخر جهان معلوم نیست. در این میانه و نفسی كه در این میان می كشیم، قرار نیست هر روز نوآوری وجود داشته باشد. این راه تا وقتی روزگار تغییر كند، ادامه دارد.
این شاعر كشور همچنین گفت: از روزگار رودكی تا حافظ، اتفاقات زیادی رخ داد تا به آنجا رسید كه شرایط شعر كشور عوض شد، از آن روزگار تا دوران های بعد هم همین گونه. نمی‌توانیم انتظار داشته باشیم كه هر سال در كنگره‌ها و جشنواره‌ها اتفاقات شگفتی رخ دهد. تغییرات در فضای ادبیات زمان بر است، البته به‌جز استثنائی كه در قرن بیستم رخ داد و جهان عوض شد.
بیدج با تاكید بر اینكه باید دید از شعر چه چیزی می‌خواهیم، عنوان كرد: ابزار ما همان ابزار است و موضوعات ما هم، همان موضوعات است. تنها اجرای ما، با اجرای دیگری، كمی تفاوت دارد و نفس ما در این اجرا وجود دارد. انتظار ندارم كه اتفاقات بزرگ در شعر رخ دهد. من جزو نسل اول انقلاب اسلامی هستم و الان به نسل سوم و چهارم رسیده‌ایم و با نسل تازه تفاوت چندانی با نسل های گذشته نداشته است. البته اتفاقاتی مانند شبكه های اجتماعی و اینترنت و تغییرات این‌چنینی تاثیرهایی داشته است، اما در اصل موضوع به صورت گسترده و كلان تغییری رخ نداده است.
این شاعر افزود: شبكه‌های اجتماعی خدمتی به شاعران می‌كنند كه در انتشار سرعت ایجاد می‌كنند و خیانتی می‌كنند كه شتابزدگی در درون شاعر به وجود می‌آورد. زمانی بود كه شاعر در یك سال یك شعر می گفت، اما الان در یك شب یك شعر می گوید. در واقع بشر شتابی گرفته و این شتاب باعث شده ادبیات تفاوت هایی با گذشته داشته باشد.
بیدج خاطرنشان كرد: امروز اساتید زیاد شده اند و یكی از اساتید شاعران، اینترنت است. یك استاد در دانشگاه است، استادی در حجره و استادی هم در بازار است. اساتید متنوع شده اند. اما جدایی از این، شعر آموختنی نیست. شعر باید وجود داشته باشد و اگر این گونه نباشد، شما صد سال هم كلاس شعر بروید، آموختنی نیست. در این فضا ، استاد تنها می تواند زمان را كوتاه كند. وگرنه استاد كار دیگری نمی‌كند. با این تفاوت كه قبلا شاگرد در استاد ذوب می‌شد، اما در این روزگار هیچ شاگردی در استاد ذوب نمی‌شود. البته اگر شاعر بخواهد سراسر یك استاد را باور كند هم دچار آسیب می شود و خیلی اگر زحمت بكشد در نهایت بدل به همان استاد می شود.
برای اطلاع ازمهمترین اخبار جشنواره ها و محافل حوزه هنری ما را در کانال تلگرامی دنبال کنید.